Rond 4u in de ochtend vertrekken we in Heist-op-den-Berg. Over de drukte op de weg kunnen we niet klagen en na enkele rustmomenten komen we rond 16u aan te Ried. Op de camping Dreïlandereck mogen we zelf ons eigen plekje uitkiezen. Het weer is die dag een beetje wisselvallig geweest, maar gelukkig kunnen we de tent zonder druppels opstellen.

Na ongeveer een uurtje is de klus geklaard en kunnen we, nadat we in Ried wat inkopen zijn gaan doen, sinds lang eens terug op het kleine gasvuurtje wat eten opwarmen. Na het eten maken we een verkennende wandeling in het dorp en spelen Jonas en Lisa nog even in een kleine speeltuin die we tegen komen. Daarna gaan we slapen. Onze tent heeft 2 compartimenten. De jongens en de meisjes slapen elk apart. Met het pillicht erbij kunnen we nog even in een boek lezen, alvorens we de slaapzak definitief dichtritsen voor een eerste gezamenlijke nacht in onze 'nieuwe' tent.

Slapen in de tent heeft iets spannends en avontuurlijks, maar mama heeft er op het dunne luchtmatrasje toch maar een pijnlijke rug aan overgehouden en is al vrij vroeg op. De anderen 'soezelen' nog wat verder door. Het nogal natte weer buiten nodigt immers niet echt uit om uit de slaapzak te kruipen.

Ried is gelegen in het Inntal te Tirol, maar ook het Kaunertal is vlakbij. De dag na onze aankomst ondernemen we een uitstap naar het Kaunertal en nemen we de tolweg 'de Kaunertaler Gletscherstrasse', die na 29 haarspeldbochten eindigt bij gletsjers en eeuwige sneeuw. Het vervelende is dat de wolken die dag zo laag hangen dat we na enkele haarspeldbochten niks meer zien. Toch volharden we en rijden we helemaal tot boven. Het is er ijzig koud met een stevige wind en het zicht is zowat nul komma nul. Gelukkig vinden we de ingang van het restaurant.

Na er een middagmaal te hebben genomen, rijden we terug naar het dal en doen er nog een kleine wandeling in de buurt van de camping.

De dag erna gaan we richting Serfaus en passeren daarbij eerst heel bewust langs het huis van 'ons madam' in Fiss, de plek waar Annemie vroeger met haar mama en papa kwam logeren. Het huis op zich is weinig veranderd, maar het valt Annemie op dat er rondom heel wat huizen zijn bijgekomen.

Ook Serfaus is, in vergelijking met haar herinneringen, enorm uitgebreid. Niettemin is het een gezellig dorp gebleven, ook al merk je dat het volledig op toerisme is gericht. We nemen in Serfaus de kabelbaan richting Komperdell. Daar doen we de 'murmlitrail', een speciale kinderwandeling langs een aantal kleine attracties. Zo passeren we een reuze 'murmli' (marmot) die, wanneer Jonas en Lisa er op klauteren hard begint te schudden en plots zegt 'wat wegen jullie zwaar...'. Resultaat: schatergelach. We nemen vervolgens de Lazidbahn die ons nog wat hogerop brengt. Maar andermaal zit het weer daarboven niet echt mee. Wanneer we terug zijn te Komperdell klaart het wat uit en als we eens terug in Serfaus, op het terras zitten van Haus Claudia, zitten we waarlijk even op een lekker warm zonneterras. Haus Claudia moesten we aandoen, want Filip en Jan hebben het er na elke skivakantie in Serfaus over welke lekkere desserten ze bij Claudia wel hebben gegeten.

De volgende dag gaan we richting Fiss en Ladis. Het weer blijft wisselvallig. Op Schönjochl wandelen we in een behoorlijk dichte mist en missen we het zonder twijfel imposante zicht dat je bij mooi weer moet hebben. Als we via de kabelbaan terug wat dalen, is het weer iets beter, maar het blijft wat kwakkelen. Aan een grote wandeling (afdaling) durven we daarom niet te beginnen.

De volgende dag is een overgangsdag. Om 16u kunnen we op onze kamer in het hotel in St. Moritz. 's Ochtends breken we de tent af. Nadat we de voorbije dagen elke dag regen hebben gehad, is het die ochtend droog en kunnen we de tent na wat droogwrijfwerk perfect inpakken. Het lijkt erop dat het de 'zonnigste' dag van ons hele verblijf te Ried gaat worden (niet dat de zon echt schijnt, maar de wolken hangen toch niet meer zo laag) en besluiten dat we een tweede poging ondernemen om het Kaunertal te bezoeken. De 29 haarspeldbochten van 'de Kaunertaler Gletscherstrasse' waren ditmaal volledig zichtbaar. Bovenaan is het zicht vrij imposant. We kunnen ons haast niet inbeelden dat we hier enkele dagen daarvoor ook hebben gestaan. We hadden er toen geen weet van dat we vlakbij een gletsjer hadden geparkeerd. Nu is deze perfect zichtbaar en we wandelen er dan ook heen om elkaar dan wat met sneeuwballen te bekogelen. De tijd ontbreekt om hier nog een extra wandeling te maken.

Na het middageten in het restaurant beginnen we terug aan de afdaling en vertrekken we richting St. Moritz. We rijden hier een 4-tal uren op, langs vaak zeer prachtige wegen. Vreemd is dat we 3 maal de grens Oostenrijk-Zwitserland over gaan. We zijn perfect op tijd in St. Moritz en moeten zelfs nog even wachten voor we op de kamer mogen. Het toeval wil dat we exact dezelfde kamers hebben als het jaar ervoor.

Ondertussen kennen we de gang van zaken hier al een beetje. Als we naar het restaurant gaan voor het avondeten, weten we dat we zullen 'gekoppeld' worden aan een ander gezin, zodat we samen mooi een tafel vullen en we samen de rest van de vakantie aan dezelfde tafel zullen zitten. We zitten bij een gezin uit het Leuvense: Lieve (ook lerares), Nico (werkzaam als consultant bij HP en actief op een project bij KBC), Louis (leeftijd van Jonas) en Emiel (leeftijd van Lisa). Na het eten gaan we Jonas en Lisa inschrijven in de clubs, respectievelijk bij de maxi's en de mini's en gaan we al na wat ze de volgende dag aan activiteiten gaan doen.

Jonas en Lisa zijn naar de club, waardoor mama en papa een hele wandeldag voor zichzelf hebben. Om rustig in te lopen, maken we in de voormiddag zelf een wandeling in de buurt van St. Moritz (Chantarella). Aan het Segantinimuseum starten we de klim om na enleke uren weer in St. Moritz dorp te staan.

In de namiddag gaan we mee met een door het hotel georganiseerde namiddagtocht naar de Hahnensee. Een mooie wandeling die aan de speeltuin achter het hotel start. Ver hoeven we ons dus niet te verplaatsen. Het is wel bij momenten een kuitenbijter, maar in die zin een goede voorbereiding voor het zwaardere werk van de dagen erna.

Jonas en Lisa zijn opnieuw naar de club. Ze hebben de smaak te pakken. Mama en papa gaan mee met een door het hotel georganiseerde dagwandeling naar Val Fex. Het weer zit niet echt mee, maar het kan slechter. De gids vertelt dat toen hij een 10-tal dagen geleden dezelfde wandeling had gemaakt, de mist zo erg was dat men na de picknick niet meer verder is gegaan en ze verkleumd terug naar het hotel zijn gegaan. Zo erg is het vandaag niet.

Op het einde van de wandeling komt het zonnetje er zelfs terug door. De wandeling start aan het huis van Friedrich Nietzsche. Daar starten vlak voor ons diegenen van het hotel die hebben gekozen voor de dagtocht naar Piz Chuern. Zij zullen die dag wel veel meer last hebben van de laaghangende wolken.

Opnieuw gaan Jonas en Lisa naar de club. Mama en papa doen een eigen uitgestippelde wandeling naar Chamanna Segantini & Alp Languard. De uitstap start met het treintje stijl bergop tot aan 'Muottas Muragl'. Van daaruit beginnen we systematisch aan een klim naar de Segantini hut. Van daaruit hebben we een mooi zicht op zowel de Bernina-groep als het dal met de meren. Een mooie plek om te picknicken, maar het weer wil niet echt mee. Het begint plots wat te sneeuwen en we besluiten dan maar om vlug verder te stappen en al wandelend iets te eten.

Aangekomen aan Alp Languard hebben we 2 opties: ofwel nemen we de stoeltjeslift naar beneden, ofwel gaan we voor een afdaling van iets meer dan 500 meter. We kiezen voor het laatste. Papa vindt de stoeltjeslift maar iets griezelig... Een prachtige wandeling was het. De warme douche achteraf is welverdiend.

Jonas en Lisa houden vol. Voor de 4-de dag op rij gaan ze naar de club. Mama en papa doen een eigen uitgestippelde wandeling naar Chamanna Coaz. Het wordt een wandeling van 26 km, maar wat voor een. De weergoden hebben alvast van alles in petto. Gaande van wat wolken, over regen, zonneschijn tot zelfs sneeuw en potdichte mist op het einde van de dag. Niettemin, een wandeling om nooit te vergeten. Vooral de rust blijft bij.

Onderweg zijn we haast geen andere wandelaars tegengekomen. Enkel in de hut zelf (waar we genoten van een stevige gerstesuppe ) en op onze terugweg, zijn we enkelingen tegengekomen die de Coaz-hut gebruiken als vertrekbasis voor alpine-tochten in het Bernina-massief. Aan de andere kant van het Roseg-dal bevindt zich Chamanna da Tschierva. Misschien iets voor een volgende vakantie?

Vandaag is het een schitterende dag. 's Ochtends is er geen wolkje te zien. Wat een schril contrast met hoe we de dag ervoor in de sneeuw en mist onze wandeling geëindigd zijn. In de voormiddag gaan we met z'n allen via het treintje en de kabelbaan naar Piz Nair. Het heldere weer levert een schitterend beeld op van de omringende bergen. Als we teruggaan, stoppen we in het tussenstation en dalen van daaruit te voet om te gaan picknicken in de speeltuin aan de Heidi-hutte. Daarna nemen we het treintje terug naar St. Moritz dorp.

Omdat het weer zo prachtig is, besluiten we in de namiddag nog naar de Corvatsch te gaan. Dit is het hoogste punt dat we hier in de omgeving kunnen bereiken. We brengen er o.m. een bezoekje aan een ijsgrot (onder de geltsjer).

Lisa is naar de club. Jonas gaat met mama en papa mee op stap naar Alp Grum. Een rustige wandeling met een beperkte klim. Het weer wil niet echt mee en er staat een zeer stevige wind. Gelukkig vinden we tijdens de middag wat beschutting voor onze picknick.

Omdat deze wandeling reeds vroeg in de namiddag gedaan is, stappen we onderweg nog eens van de trein te Morteratsch om tot aan de gletsjertong te stappen.

Dit is een zeer druilerige dag. We rijden met de bus richting Maloja, maar we korten de wandeling in omwille van de regen. Wel spelen we daar buiten aan het kerkje nog een partijtje 'groot'schaak. In de namiddag gaan we naar St. Moritz dorp en eten we een ijsje bij Hanselmann.

Lisa is ziek. Daarom blijft mama die dag bij haar. Papa en Jonas trekken samen de hele dag de bergen in en nemen de 'waterweg' op Furtschellas. De dag begint zeer mistig en het eerste uur stijgen we met ongeveer een zichtbaarheid van een 10-tal meter, maar daarna jaagt de zon de wolken toch stilaan vanuit het dal omhoog en wordt het een behoorlijke dag. Op deze hele dagwandeling komen we geen enkele levende ziel tegen. Enkel in het bergstation zijn enkele mensen aanwezig omdat er een tentoonstelling is van bergkristallen en -gesteenten.

De vertrekdag. Na het ontbijt keren we terug naar Heist-op-den-Berg. Rond 20u zijn we terug thuis.